Η τέχνη, άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ζωή των ανθρώπων, απασχολούσε τις κοινωνίες από τις απαρχές της ιστορίας.
Τι συμβαίνει όμως με την Τέχνη σήμερα, στην εποχή των πολλαπλών κρίσεων; Ο χρυσός Αιώνας των ελλήνων κατά πόσο έχει χάσει τη λάμψη του έναντι της οικονομικής παγκοσμιότητας; Και τι καλείται να κάνει ένας καλλιτέχνης όταν το θέμα του βιοπορισμού έρχεται προ των πυλών και του χτυπά την πόρτα;
Τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα καλούνται να μας δώσουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που επιμένουν να προμετωπίζουν τις δημιουργίες τους ενάντια στο κλίμα απαξίωσης και καταναλωτισμού που μαστίζει τις ζωές μας σήμερα: Αφροδίτη Σ., Ζωγράφος- πωλητρία, Εύα Γ., μουσικός-άνεργη, Τόλης Ν., ποιητής με 42ετή προϋπηρεσία ως οικονομολόγος, Γιάννης Τ., ζωγράφος –άνεργος, Χλόη Κ. , ποιήτρια- με 18ετή απασχόληση σε τράπεζα, Νικολής Τ., καλλιτέχνης-άνεργος, είναι κάποια από τα πρόσωπα που θεωρούν την Τέχνη συνυφασμένη με τη ζωή τους, και γιατί όχι; Η Τέχνη είναι η ζωή τους.
Ηθική, οικονομική ή πολιτισμική κρίση αυτή που διερχόμαστε;
Η σημερινή κρίση είναι συγκερασμός κρίσεων και η άκρη μιας αλυσίδας από γεγονότα που οδήγησαν στην πραγματικότητα του 21ου αιώνα για την πλειονότητα των ερωτηθέντων. Η πρωτόλεια κρίση της Τέχνης για τους περισσότερους από αυτούς είναι η οικονομική.
“Από τη στιγμή που η Τέχνη συνδέεται με το χρήμα χάνει τον παιδαγωγικό της χαρακτήρα και την αισθητική της ιδιότητα”, υποστήριξε η Εύα Γ.
Για άλλους από αυτούς, η κρίση είναι πρώτον και κύριον ηθική.
“Απαρχή όλων όσων αντιμετωπίζουμε σήμερα, είναι η κρίση του ήθους και των θεσμών”, δηλώνει η Χλόη Κ.
To ερώτημα που γεννάται, είναι, κατά πόσον οι καλλιτέχνες μπορούν να είναι δημιουργικοί, ενώ ασχολούνται με εργασίες που απέχουν κατά πολύ από το αντικείμενο της κλίσης τους.
Η απάντηση που δίνεται από το σύνολο των ερωτηθέντων -που θα προτιμούσαν να ζουν από την τέχνη τους- είναι αφοπλιστική: “Αν αγαπάς κάτι, αυτό είναι που μονοπωλεί τη σκέψη και δίνει νεύρο στις εκάστοτε ενέργειές σου. Παρόλα αυτά, χάνεις κομμάτι της δημιουργικότητάς σου μιας και απορροφώνται πολλές από τις δυνάμεις σου”.
Χαρακτηριστικά αναφέρθηκε από τον Τόλη Ν.: “Βρισκόμουν σε μόνιμη κατάσταση οργής που ήμουν υποχρεωμένος να κάνω μια άλλη βιοποριστική εργασία. Ήμουν σαν φυλακισμένος ή σε καταναγκαστικά έργα”.
Και ποιο το μήνυμα ,που έχουν να δώσουν αυτοί οι άνθρωποι σε όλους εμάς, σχετικά με την Τέχνη;
“Σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο δεν είναι η πίστη που σώζει, αλλά η Τέχνη. Αν όλοι οι άνθρωποι ανακάλυπταν την αληθινή τους κλίση και την έκαναν Τέχνη, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος”, μας λέει η Χλόη Κ.
“Η Τέχνη είναι συνυφασμένη με τον πολιτισμό και την παιδεία και κοινωνίες που ξέρουν από αυτά, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.”, υποστηρίζει ο Γιάννης Τ.
“Αν κάποιος είναι δημιουργικός και θέλει να εκφραστεί, να το κάνει απλά, χωρίς δισταγμούς και αυτό που δημιουργεί να είναι γνήσιο, χωρίς να χρησιμοποιεί κάποια πρότυπα”, διατείνεται ο Νικολής Τ.
Και σαν απόσταγμα, κάτι, δανεισμένο από τη φιλοσοφία, το οποίο μας θυμίζει η Αφροδίτη Σ.: Η Τέχνη μπορεί να μην είναι χρηστική, είναι όμως χρήσιμη.
Ελένη Γιαννουτάκη